Tijdens mijn werk als gezinsvoogd gooide een cliënt een koffiemok in mijn gezicht. Het was een gerichte, harde klap recht op mijn mond. Het koffiekopje sloeg een tand uit mijn mond en scheurde mijn lip door.
De tandarts zette de verloren tand terug, plaatste de rest van de tanden terug op hun plek (deze waren naar binnen geslagen) en spalkte mijn gebit. Vervolgens ging ik door naar het ziekenhuis voor het hechten van mijn lippen. Daar werd gevraagd of ik flauw gevallen was of misselijk was. Ik stond strak van de adrenaline en voelde me bizar goed. Na het hechten kon ik dan ook gaan.

Ik ben doorgereden naar het politiebureau om aangifte te doen en daarna nog even naar het kantoor gegaan van de hulpverleningsinstantie waar het incident plaats had gevonden. Tegen de avond kwam ik thuis. Mijn dochter (die opgevangen was door een vriendin) te moeten confronteren met haar moeder die mishandeld was tijdens het werk vond ik verschrikkelijk.

De dag erna hadden we een teamuitstapje. Hier ben ik naar toe gegaan. Ik vond dat wel handig; iedereen wist van het incident en dan had ik maar direct de confrontatie gehad. Ik ben een paar uurtjes geweest en toen bekaf naar huis gegaan.

Vervolgens heb ik 4 weken vanuit thuis administratief werk gedaan. Doordat mijn gebit erg kwetsbaar was en ik forse hoofdpijn, aangezichtspijn en nekpijn had lukte het mij niet cliënten te bezoeken. Na de eerste 4 weken ging ik weer volledig werken. Daar ik veel medische afspraken had t.g.v. het ongeval kreeg ik voor iedere casus die ik afsloot geen nieuwe cliënten zodat ik mijn medische afspraken onder werktijd kon doen.

Dit was de eerste periode nog redelijk te doen. Het koste me veel energie, maar het was ook afleiding van de medische situatie die pittig was en de enorme impact van het incident.
Anderhalf jaar na het incident moest mijn kaak gebroken en gezet worden vanwege aanhoudende kaakgewrichtklachten n.a.v. het incident. Toen ik na de kaakoperatie weer op het werk kwam zei een collega: ‘zo, dan kun je nu weer lekker aan het werk’. Ik merkte dat het me benauwde, dat ik niet wist hoe op te gaan bouwen. Alles kostte me zoveel tijd en zo bizar veel energie. Ik heb nog ruim een half jaar doorgewerkt. Achteraf leg ik het uit als watertrappelen, ik wist mijn hoofd amper boven water te houden.

In de zomer van 2019 viel ik alsnog volledig uit. Toen ik zo’n 2 maanden in de ziektewet zat tipte mijn fysiotherapeut mij om die avond naar Jinek te kijken, een item over CFX wat voor mij mogelijk interessant zou zijn. Ik keek tv en de grond zakte zowat onder mijn voeten. Het bleek te gaan over de behandeling van hersenletsel. Ik snapte er niets van. Hersenletsel? Hoezo? Ik was volledig van slag. Ik ging googelen en bleek alle kenmerken van NAH te hebben!

Ik ben naar de huisarts gegaan met dit verhaal en werd doorverwezen naar de neuroloog. Die gaf aan dat ik PCS en een whiplash had maar dat dit in een scan niet aan te tonen was. Het revalidatiecentrum was daardoor ook geen optie. Hierop heb ik een QEEG af laten nemen waar de extreme overprikkeling duidelijk naar voren kwam. Om meer inzicht te krijgen in de schade ben ik vervolgens naar een neuropsycholoog gegaan voor een NPO (een neuro psychologisch onderzoek). Hier werd het hersenletsel bevestigd en concreet aangegeven op welke vlakken het letsel tot uiting komt.

Vervolgens begon een hele puzzeltocht. Zowel mijn huisarts als de bedrijfsarts gaven aan weinig tot geen kennis te hebben van PCS. Ze konden me dan ook niet verder op weg helpen. Wel kon ik altijd bij hun terecht voor overleg.

Bij mijn behandeling van PCS zijn onder andere de volgende disciplines betrokken en betrokken geweest:

  • Huisarts
  • Bedrijfsarts
  • Fysiotherapie
  • Ergotherapie
  • Osteopathie
  • Acupunctuur
  • Neuro optometrie & revalidatie
  • Neuro feedback
  • Neuro-revalidatie
  • KNO-arts
  • Oogarts
  • Neuroloog
  • Neuropsycholoog
  • Sensorische integratie therapie
  • Orthomoleculair KPNI therapeut
  • Hersenz revalidatie

Door mijn zoektocht en mijn eigen ervaringen met pcs en revalideren kan ik mezelf een ervaringsdeskundige noemen op het gebied van PCS. De kennis die ik heb opgedaan deel ik dan ook graag met mensen die de diagnose PCS hebben en zoekende zijn in hoe nu verder.

Heb je post commotioneel syndroom opgelopen en wil je iets vragen?  
Stuur me gerust een bericht! Doordat ik mijn schermtijd beperkt moet houden kan het eventjes duren voordat je een reactie van me ontvangt.

Sandra